Mede mogelijk gemaakt door:
Al voor de behandeling en medische ondersteuning zij gestart, moét hij of zij er hoe dan ook voor uitkomen. Je kunt niet ‘stilletjes’ in transitie gaan en hopen dat je de ene dag nog als man naar je werk gaat en dat het niemand opvalt dat je de volgende dag een vrouw bent. Afhankelijk van hoeveel geluk je hebt met je lichaamsbouw en hoe goed de hormonen aanslaan, blijft het soms zichtbaar dat je de weg naar transgendrië bent ingeslagen. Waar anderen een ‘coming out’ hebben voor vrienden en collega’s, heb je als transgender persoon soms elke dag een ‘coming out’-moment. Kleding kopen in een onbekende winkel waarbij het personeel opmerkt dat je bij het kledingrek van de, in hun ogen, verkeerde sekse staat. Naar een openbaar toilet gaan en op je kop krijgen dat je de verkeerde deur neemt.
Ik ben gewoon wie ik ben, doe wat ik doe. Waarom moet ík dingen uitleggen? Waarom moet ík me verantwoorden?
Ik word niet gediscrimineerd, althans, ik ervaar geen discriminatie. Niet op het werk en niet in mijn sociale omgeving. Maar dat komt doordat ik daar geen ruimte, geen kans, voor geef. Ik werk keihard, zet me daarnaast op maatschappelijk vlak voor heel veel dingen in. En dat kost me heel veel energie. Om keer op keer weer op te komen voor mijn eigen rechten en die van andere transgender personen die minder goed in staat zijn om voor zichzelf op te komen.
Soms ben ik wel moe van het moeten vechten. Elke dag maar weer. Het enige wat ik eigenlijk gewoon wil, is mijn leven leiden. Ik wil graag gelukkig zijn. Maar dat is niet vanzelfsprekend, omdat ik ben wie ik ben. En omdat mensen daar dus iets van vinden. Het is lastig, vermoeiend, steeds wéér te worden geconfronteerd met de strijd die ik zelf, met mezelf, heb moeten leveren. Ik ben gewoon wie ik ben, doe wat ik doe. Net als zoveel anderen. Waarom moet ík dingen uitleggen? Waarom moet ík me verantwoorden?