Zelf heb ik nooit te maken gehad met ernstig anti-homogeweld. Toch voelen mijn man en ik ons niet veilig genoeg om hand in hand te lopen. Geen zin in gedoe. Ergens is het wel apart dat dit voor ons 'normaal' is.

Op mijn werk voel ik me volledig geaccepteerd. Maar dat betekent niet dat binnen onze organisatie diversiteit volledig is geaccepteerd. Kijk maar naar de reacties op LHBT+-gerelateerde berichten op intranet. Ook valt het op dat ik de enige openlijk homoseksuele collega ben op het district. Op ruim zeshonderd mensen. Toeval? Of zijn er toch collega's die hiervoor niet uit durven komen? Statistisch gezien zou je denken van wel...

LHBT+ emancipatie is een evolutie en zeker geen revolutie. Ieder micro-succes is er één.

Soms realiseren collega’s zich niet dat ze te maken hebben met een kwetsbare doelgroep. Bijvoorbeeld bij de homoseksuele jongen die systematisch werd gepest op zijn werk bij een bakkerij. En dat ging ver. Zo werd er zelfs met een bezem tussen zijn benen geduwd. Dat is feitelijk aanranding. Hij raapt zijn moed bij elkaar en gaat aangifte doen. Maar er wordt tegen hem gezegd: "Dat zijn ‘gewoon’ pesterijtjes." De collega neemt geen aangifte op.

Ik zou het mooi vinden als we van tolerantie naar oprechte acceptatie gaan. Dat het niemand iets uitmaakt van wie je houdt. Dat de standaard niet óf man óf vrouw is, maar mens. Dat ‘uit de kast komen’ niet meer nodig is. We hebben grote stappen gezet met diverse wetswijzigingen. Daardoor mocht ik trouwen met mijn man en mag een transpersoon het geslacht op zijn legitimatiebewijs laten aanpassen. Met deze stappen komen we steeds dichter bij oprechte acceptatie. LHBT+-emancipatie is een evolutie en zeker geen revolutie. Ieder micro-succes is er één.

 Terug naar de online expo - 12 portretten, 12 verhalen.