Wat versta je onder independent artist?

Independent betekent eigenlijk dat ik geen contract heb bij een platenlabel. Ik ben dus helemaal onafhankelijk. Alles wat ik uitbreng, komt van mij. Ik schrijf mijn eigen nummers en ik ben bij elk gedeelte van het artiest zijn betrokken. Van de styling tot aan de make-up tot aan het haar. Tot aan de teksten, de melodie en de productie van de muziek.

Dan is je liefde voor muziek ook wel echt heel groot. Als je alles zelf wilt doen. 

Als je zoals ik een onafhankelijk artiest ben, dan moet je het wel echt doen omdat je heel erg van muziek houdt. Je gaat heel snel teleurgesteld raken als je het gaat doen voor de likes. Er zijn heel veel mensen die nu muziek uitbrengen, dus het kan lastig zijn om daartussen te komen. Je moet het vooral blijven doen omdat je echt van muziek houdt. Ik denk dat als ik niet echt van muziek zou houden, ik allang gestopt zou zijn. Dan zou ik misschien nu wimpers en lipgloss verkopen ofzo [lacht]. 

"Ik denk dat als ik niet echt van muziek zou houden, ik allang gestopt zou zijn."

Als je terugkijkt naar kleine Kyara. Waar is je liefde voor muziek dan ontstaan?

Mijn liefde voor muziek is ontstaan in de kerk. Ik ben in de kerk opgegroeid en ging elke zondag. Mijn zondagsschoentjes en zondagsuniformpje aan. En zoals in de meeste kerken hebben ze dan een koor. Die muziek, als je dat hoort, vooral toen ik klein was, ik dacht: wow, dit is echt magisch. Die harmonieën. Ik weet niet, het raakte me gewoon heel erg. En sindsdien heb ik eigenlijk een soort connectie met muziek gehad. Ik denk dat het in de kerk echt is ontstaan. Ook als ik schrijf, krijg ik die informatie van een hogere… je begrijpt wat ik bedoel. 

Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Ik kom zelf uit een katholieke kerk, maar toen ik een keer met vrienden naar een zevendedagsadventistenkerk ging, waren mensen aan het klappen staand voor de kerkbanken en klonk er soul en gospel. Is de kerk voor jou ook meer gospel?

Zeker gospel ja. Alleen in de kerk waarin ik opgegroeid ben, werden opwekkingsliederen gezongen. Dat is er een beetje tussenin: tussen dat hele strakke katholieke en dan toch wel een beetje dat black gospel. Die soul daarvan. Doordat ik naar de kerk ging, ging ik ook veel black gospel uit Amerika luisteren en daardoor werd ik ook heel erg geïnspireerd. Eigenlijk tot de dag van vandaag is dát eigenlijk de basis van mijn vocale stijl. Black gospel. 

Was je ook al heel jong aan het zingen in de kerk?

Nee, als kind was ik heel verlegen, heel introvert. Eigenlijk wist niemand in mijn familie dat ik zong, totdat ik 16, 17 jaar was. Het was een soort van mijn geheimpje. Ik ging altijd stiekem in mijn kamer zingen als iedereen uit huis was. Slaat eigenlijk nergens op als ik eraan terugdenk. Ik was gewoon heel verlegen. Ik ging een keer voor mijn oma zingen op haar verjaardag. Ik dacht: ik wil dit een keer voor haar doen. Heel mijn familie was erbij en toen heb ik voor haar een liedje gezongen. En toen had iedereen zoiets van ‘huh?’. 

Welk liedje was dat?

Dat was van Oleta Adams, Get here. 

"...die kracht, die empowerment, die selfempowerment eigenlijk,

die probeer ik altijd aan mezelf te geven met mijn muziek."

Je hebt veel stappen gezet sinds de verjaardag van oma. Hoe beïnvloedt je identiteit je muziek? 

Ik denk wel heel sterk eigenlijk, omdat je als transvrouw in deze maatschappij je gewoon heel sterk in je schoenen moet staan en heel zelfverzekerd moet zijn. Heel veel mensen gaan dingen zeggen en dingen van je vinden, dus je moet voor jezelf weten ‘dit is wie ik ben en dit is wat ik doe en no matter what people say I gonna do my thing’. Bijvoorbeeld in mijn nummers Walk en Rich hoor je dat wel terug. Het is 'in your face'. It’s unapologetic. Dus op die manier hoor je dat wel terug. Maar die kracht, die empowerment, die selfempowerment eigenlijk, dat probeer ik altijd aan mezelf te geven met mijn muziek. 

Dat is wel een supercontrast met de 16-jarige die op oma haar verjaardag stond te zingen. 

Zeker, ja. Ik heb eigenlijk echt een soort transformatie meegemaakt. Ik was een heel ander soort persoon als ik terugkijk. Heel onzeker. Heel introvert. Eigenlijk ook helemaal niet wetend wie ik was. Altijd in de war. Ik ben nog steeds eigenlijk wel een beetje verlegen en introvert alleen nu weet ik gewoon hoe ik ermee om moet gaan. Ik ram er nu gewoon doorheen. 

Wat was voor jou het moment dat die knop omging? Dat je dacht ‘fuck it, ik ga het nu gewoon doen’?

Dat weet ik nog wel goed wanneer dat moment was. Het waren eigenlijk meerdere momentjes. Eén van die momenten was toen ik in New York was. Ik heb daar een paar maanden gewoond. Ik kende natuurlijk helemaal niemand daar. Ik was daar helemaal alleen. Het was net uit met mijn toenmalige vriendje. Toen ging ik denken bij mezelf: eigenlijk ben ik helemaal niet blij met wie ik ben. Met hoe ik mezelf nu uitdruk. Voor wie doe ik dit eigenlijk? Voor wie ben ik eigenlijk concessies aan het doen over wie ik ben? Mijn managers en mijn platenlabels zeiden: "Je moet gewoon een beetje normaal zijn. Een beetje stoer zijn." Ik ging daar een beetje in mee. Toen ik daar eenmaal alleen zat, dacht ik van: nee, ik moet gelukkig zijn met mezelf. Meestal als ik met labels ging praten, met platenlabels, dan zeiden ze wel altijd van: “Je bent heel getalenteerd en we denken dat je wel echt iets groots zou kunnen doen. Alleen we weten niet helemaal wat we met je aan moeten.” Je bent transgender zeg maar. En zelfs voordat ik transgender was, was het van: "Je bent een jongen, maar je beweegt een beetje sierlijk en je bent een beetje zacht." Ze snapten het niet helemaal. Ik kreeg altijd heel veel kritiek daarop. Mensen begrepen me ook niet echt. In de media zien we eigenlijk nog steeds heel weinig transrepresentatie. Gewoon normale succesvolle transvrouwen. Toen ik opgroeide was de enige transvrouw die ik zag Kelly (Big Brother, red.). Dat was eigenlijk het enige beeld van een transvrouw dat ik zag in de media. Nu zie je het inderdaad iets meer door series zoals Pose. We hebben echter nog steeds een lange weg te gaan.

"Als er op een gegeven moment niemand is, dan zit je alleen met jezelf en dan moet je van jezelf houden." 

Als ik jou hoor, dan gebruik je transformatie en transitie, het zijn twee verschillende dingen, maar het lijkt ook wel een beetje parallel te lopen in je verhaal. 

Een soort van wel, alleen ik denk überhaupt dat iedereen ook wel gewoon een persoonlijke transformatie kan meemaken. Los of je genderdysforie hebt of cisgender bent. Je kunt ook gewoon groeien als persoon. Heel je leven verlegen en onzeker zijn, dat is ook niks. Daar kom je niet ver mee. Ik denk dat ik op die manier, als andere mensen dat zien, dat ze denken: als zij het kan, dan kan ik het ook. Los of je in een transitie gaat. Als er op een gegeven moment niemand is, dan zit je alleen met jezelf en dan moet je van jezelf houden.  

Als je daarover nadenkt wat zou dan voor jezelf, en misschien ook voor andere artiesten zoals jij, je ultieme droom zijn?

Qua artiest zijn? Vroeger, als je dit zou vragen toen ik 20 was, dan zou ik zeggen: "Ik wil een Grammy winnen." Maar nu, ik weet niet, ik ben wel een beetje veranderd qua dat, zeg maar. Ik wil gewoon de dingen maken die ik echt mooi en leuk vind. En reizen over de wereld en mensen inspireren en mijn verhaal vertellen. Ik denk dat ik dan al heel gelukkig zou zijn. Ook al zou ik nog niet eens op de grootste plekken optreden. Als ik gewoon dat kan doen in mijn niche dan ben ik echt gelukkig. Ik denk dat je eigen geluk de echte droom in het leven moet zijn. Je kan wel het grote geld en de grootste bekendheid willen, maar als je fame and fortune hebt, betekent dat nog niet dat je happy gaat zijn. 

Op 11 oktober is het online event 'De Schaduwzijde van Coming Out Day. Kyara Harley treedt daar op en ze spreekt over de invloed van haar transitie op haar carrière. Meer weten? Volg de livestream.

Volg Kyara op Insta: