We ontmoeten Johan en Wilbert in hun moderne appartement in Rotterdam Noord. Twee dingen die ons direct opvallen: het fantastische uitzicht op de (tegenwoordig) hippe Agniesebuurt, en het interieur, dat de verregaande passie voor kunst en muziek van de mannen verraadt. 

Om maar logisch te beginnen: wie zijn jullie en waar komen jullie vandaan?
Johan: “Ik ben geboren in de kop van Groningen, Uithuizermeeden om precies te zijn. Ik kom uit een gezin met een hervormde (Protestantse Kerk Nederland, red.) signatuur. In mijn jeugd kon ik altijd doen wat ik wilde, een heerlijke tijd waarin ik veel buiten speelde, vaak met onze hond. Omdat mijn vader dominee was, verhuisden we een aantal keer en zijn we uiteindelijk in het westen, in Zwijndrecht terecht gekomen. Ik werk sinds elf jaar in het onderwijs, ben docent van groep vier op een basisschool in Rotterdam. In mijn vrije tijd speel ik cello in het Ridderkerks Symfonie Orkest.”
Wilbert: “Ik ben 29 jaar geleden geboren in Nieuwerkerk a/d IJssel, en ben daar ook opgegroeid, in een Nederlands Hervormd milieu. Ik kom uit een gezin met 4 kinderen, een oudere zus, een broer, ikzelf en een zusje. Ook in mijn jeugd was er een veilige en gezellige sfeer. Mijn ouders hadden altijd voldoende tijd en aandacht voor het gezin. Wel merkte ik al snel dat ik anders was. Bij het spelen met Lego bijvoorbeeld samen met mijn broer, bouwde hij ‘kastelen’, en ik ‘paleizen’, hahaha. Momenteel ben ik theaterdocent, directiemedewerker en coördinator bij Theater Babel Rotterdam. Wij maken podiumkunsten met mensen mét en zonder beperking. Daarnaast hebben we een academie, waarin men zich in de theaterkunst kan scholen.”

Jullie geaardheid en het geloof, gaat dat samen?
Wilbert: “Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik gelovig ben én homoseksueel. Dat dat niet samen zou kunnen gaan (wat voor veel mensen geldt), bestaat niet voor mij. Een predikant van een gereformeerd vrijgemaakte kerk zei mij eens dat hij het zo’n verademing vond, dat het voor mij en Johan helemaal geen issue was. We waren welkom, óók aan het avondmaal. Dat was heel fijn om te horen. Bij de Remonstranten is het al helemaal geen punt.”

“EEN PREDIKANT ZEI MIJ EENS DAT HIJ HET ZO’N VERADEMING VOND, DAT HET VOOR MIJ HELEMAAL GEEN ISSUE WAS. DAT WAS HEEL FIJN OM TE HOREN.”

En andersom: hoe wordt in de kunstwereld gereageerd op het gegeven dat je religieus bent?
Wilbert: “In de kunstwereld kijkt men nogal eens argwanend richting religie. Dus ook van die kant bestaat een soort van hokjesgeest. Blijkbaar pas ik niet in een hokje – wat ik altijd heb gewaardeerd – want dat zou iets van mijn eigenheid afnemen.”

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Johan: “Via de jeugdclub van de kerk in Zwijndrecht (waar mijn vader dus dominee was), ontmoette ik op mijn 19e en meisje waar ik wel wat in zag. Van haar Christelijke ouders mocht ik niet bij haar op de kamer logeren, maar wel bij haar broer. En tja, dat bleek Wilbert te zijn. Niemand wist toen nog dat ik homo was.”
Wilbert: “Zo raakten we, voordat we uit de kast kwamen, al bevriend. Sterker nog: we werden beste vrienden. Toen de jeugdclub uiteen viel zijn we elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar toen we elkaar weer tegen kwamen, merkten we dat de vriendschap nog steeds bestond. We werden verliefd en doordat we elkaar zo goed kenden, wisten we precies wat we aan elkaar hadden.”

Hoe reageerden jullie achterban, familie en vrienden?
Wilbert: “Op mijn zestiende heb ik het voor het eerst verteld dat ik homo ben, als eerste tegen mijn zus, toen tegen vrienden en tenslotte tegen mijn ouders. Ik wilde mezelf én mijn omgeving gewoon niet meer voor de gek houden. Mijn vrienden waren niet verbaasd, het was voor hen al lang duidelijk. Mijn ouders hadden wat meer tijd nodig om aan het idee te wennen. Voor hen stond en staat voorop dat ik hun kind ben en dat gaat voor alles. Mijn vader vertelde later dat hij afscheid moest nemen van het beeld van mij-met-kinderen. Vaderschap is blijkbaar voor hem altijd heel belangrijk geweest. Maar het kwam al snel goed. Het scheelde natuurlijk al dat mijn ouders Johan al kenden, ook als schoonzoon via mijn zus.”
Johan: “Acceptatie was geen probleem in mijn familie, iedereen was op onze bruiloft. Mijn grootouders lieten me weten dat ze het wel moeilijk vonden. Maar ze wilden er wel bij zijn, tenslotte was ik hun kleinzoon.”

Wat bracht jullie bij de Remonstranten van de Arminiuskerk?
Johan: “We werden getipt door Paul Röttger, directeur van Theater Babel. Hij zei dat we ons daar thuis zouden voelen. En dat het homohuwelijk bij de Remonstranten - al ruim voordat het legaal werd in Nederland - mogelijk was. Dat trok mij.”
Wilbert: “Mij ging het er vooral om dat je bij de Remonstranten aan het denken wordt gezet. Daarin heeft de kerk een raakvlak met bijvoorbeeld een theatervoorstelling. Voor mij levert de kerkgang altijd wel wat op: nieuwe inzichten en reflectie. Dat maakt mij blij.”
Johan knikt instemmend: “De Bijbel is niet de enige inspiratiebron, ook filosofie en actuele wereldthema’s zijn belangrijk. Zelfreflectie wordt niet geschuwd. Daarnaast is voor mij de kerk een rustmoment in alle hectiek. Niet alleen maar werken, werken, werken.”

"Bij de Remonstranten is er ruimte om te twijfelen en zijn er geen dogma’s.”

Johan: “Toen Wilbert in Amsterdam en later in Arnhem woonde, gingen we vaak naar Crossroads en naar de Koepelkerk (Gereformeerd Vrijgemaakt, red.). Beide kerken hebben veel jongeren, activiteiten en muziek. Dit was voordat we naar de Remonstranten gingen, waar het vooral om de spannende inhoud gaat, en minder om moderne muziek.”
Wilbert: “Hoewel de kerk niet lijkt op Crossroads, is er bij de Remonstranten wel ruimte om te twijfelen en zijn er geen dogma’s. Daarnaast is er een verbondenheid met wetenschap, literatuur, filosofie en kunst. De slogan – die ook op de gevel staat – vat het voor mij goed samen: ‘Vrijheid in het onzekere – Eenheid in het nodige – en in alles.. de Liefde.’ Mooi toch?“

Wil je meer weten over de Remonstranten Rotterdam? Kijk dan op de website.