Met een vriend sport ik af en toe in de ochtend buiten. Meestal in het bos. Soms op een grasveld, alwaar zich naast een basisschool een klein speeltuintje bevindt met wat klimtoestellen erin.

Rond een uur of tien komen de kinderen dan buitenspelen, terwijl mijn vriend en ik met matten, elastieken en gewichten in de weer zijn.

Zo ook begin maart.

Drie jongens van een jaar of tien slenterden naar het speeltuintje en gingen al kletsend en ginnegappend op een rijtje tegen het klimrek aan staan hangen, alwaar ik vlakbij bezig was met wat push-ups.

Plotseling hoorde ik het jongetje links het middelste jongetje voor ‘vuile homo’ uitmaken. Het meest rechtse jongetje lachte schaapachtig een beetje met zijn linkervriendje mee. De twee juffen stonden een paar meter verderop met elkaar te kletsen. Ik wist niet of zij het gehoord hadden. Ze maakten in elk geval geen aanstalten de jongen te komen corrigeren.

Ik stapte op de drie jongens af.

‘Ik ben homo,’ zei ik.

De drie jongens keken me uiterst verbaasd aan. De jongen links kreeg al een beetje een rood hoofd. De jongen rechts inspecteerde plotseling zeer aandachtig zijn gympen.

‘Het was maar een grapje,’ zei de middelste jongen.

‘Jij kunt het misschien grappig vinden,’ zei ik, ‘Maar als je zoiets roept, dan weet je nooit of er in de buurt iemand is die het niet op prijs stelt om dit te horen. Zoals ik bijvoorbeeld.’

Een van de juffen was inmiddels op ons afgestapt en vroeg ons of alles in orde was.

‘Ze zijn toch niet vervelend aan het doen hè,’ grapte ze, met een knipoog naar de drie mannen. De middelste jongen schudde reeds verwoed met zijn rode hoofd.

‘Welnee,’ zei ik. ‘We kletsen gewoon wat. Over sport.’

Ik groette de juf en de drie jongens en liep terug naar mijn vriend die inmiddels alleen aan zijn setje van crunches begonnen was.

Afgelopen vrijdag kwam Rutgers met het nieuws naar buiten dat op achtennegentig procent van de basisscholen inmiddels seksuele voorlichting wordt gegeven, maar dat één op de drie basisscholen geen les geeft over seksuele diversiteit en genderidentiteit en dat slechts een minderheid van de scholen een (door het RIVM erkende) methode gebruikt die specifiek bedoeld is voor seksuele en relationele vorming.

Na het lezen van het artikel dacht ik terug aan de drie jongens bij het klimrek. Ik dacht aan mijn in mei overleden vriend Saïd die mij meermalen had verteld hoe hij helemaal niets over homoseksualiteit op de basisschool gehoord had, en hoe hij dat gemist had. Ik dacht aan de documentaire ‘Mans genoeg’ waarin een homoseksuele jongeman vertelt hoe ergens tijdens zijn middelbareschooltijd door een klasgenoot aan de docent gevraagd wordt “hoe het dan met homo’s zit”, waarop de docent ongemakkelijk antwoordt: ‘Maar die zitten hier toch helemaal niet in de klas?’

Uit onderzoek blijkt dat de mens vanaf het tweede levensjaar reeds vooroordelen begint te ontwikkelen.

Het is dus alleszins belangrijk om kinderen vanaf de basisschoolleeftijd met een zo groot mogelijk aanbod van maatschappelijke diversiteit in aanraking te laten komen. Of dat nu spelenderwijs, met methodes, met rolmodellen voor de klas of met ‘sprekers uit het veld’ gebeurt.

Voor de drie jongens bij het klimrek was ik heel even een anonieme spreker uit het sportveldje.

Heel misschien hebben zij het gesprek – en daarmee een klein beetje meer diversiteit – mee de basisschool ingenomen.

En houden ze ‘vuile homo’ voortaan buiten de deur.

Rutgers: 1 op 3 basisscholen geeft geen les over homoseksualiteit