Potten & Poten

“Wat zit je nou te klappen, homo?” klonk het achter me op de Tonny van Ede-tribune in het Spartastadion. Zelfs na ruim 50 jaar ‘Out Going Gay life’ gaat dat door merg en been.

Expositie bij Eurovision Village

Voor het Eurovisiesongfestival in mei 2020 was een megagrote Village gepland op de Binnenrotte, waar de markt is. Om al die duizenden fans een cool retromomentje te bezorgen was er een tentoonstelling bedacht in de naastgelegen Laurenskerk. Daarin zou uit de doeken worden gedaan hoe Rotterdam van lelijk gebombardeerd eendje als een Phoenix weer was opgestaan tot Zwaan, het symbool van nu. In mei ’21 ging de Village virtueel. Maar in de Laurenskerk kun je nú alsnog de expositie ‘Rotterdam een attractie?!’ zien.

Supertrio

De inspanningen van de stad om er ook voor toeristen iets van te maken beginnen al 1941, met beperkingen. In een promo-gidsje uit mei 1947 staat al iets over de plannen voor een nieuw te bouwen binnenstad en hoe interessant dat is om te bezoeken: "….but this new centre isn’t there yet. And that is exactly what makes Rotterdam so interesting." Er is nog niets te zien maar het wordt echt heel mooi. ‘Rotterdam Durft’, een slogan uit een recent verleden, avant la lettre. De stad trok in de jaren ’50 en ’60 bezoekers van buitenaf met vijfjaarlijkse manifestaties: Ahoy’, E55 en Floriade. Maar die kwamen dan ook met miljoenen tegelijk. Kom daar nu nog eens om. Vaste Rotterdamse trekker voor de Hollandse dagjesmens: het zogenoemde Supertrio, te weten Spido, Euromast en Blijdorp. En van de latere jaren: de grote Festivals, Concerten & Evenementen.

Kees Vrijdag als motor-escort (eigen archief, 2001) 

PR-HOMO

In de titel van de expositie en de begeleidende Mediawandproductie die in de hal van Theater Rotterdam te zien is, staan een ‘?’ en een ‘!’. Het is aan de kijker om een keuze te maken. Ik ben benieuwd naar hoe onze gaycommunity naar de stad kijkt: is Rotterdam een gay-attractie? Is onze stad de omweg voor LHBT’ers waard? De grotere homomanifestaties zijn op de vingers van één hand te tellen. Van horen zeggen het Flipofes. Als motor-escort ben ik nog in beeld bij R’dam Roze in 2001. En dan waren er nog de EuroGames in 2011. Om ‘Gay Rotterdam’ aan de (buitenlandse) man / vrouw / persoon te brengen, is er een vereniging PR-HOMO opgericht. Na een vrolijke startborrel in de tuin van Floor is het stil gebleven. Het bleek te moeilijk om alle roze neuzen dezelfde marketingkant op te krijgen. De vereniging is nog ingeschreven bij de KvK en ‘tegen elk aannemelijk bod’ over te nemen.

Liberated Revenge Parties

Ook the Gay Nightlife heeft de hoogste hoogtepunten achter zich. In het kielzog van Now & Wow en Gay Palace in combinatie met The Shaft en de Cosmo(naut) kwamen velen onze kant op. Maar laten we eerlijk zijn: meer nog trokken Rotterdammers naar Amsterdam, Antwerpen en nog verder weg, naar Barcelona, Brussel en Berlijn. Partytourisme. Ik las onlangs dat men zich post-corona overgeeft aan ‘Revenge-Shopping’ en ‘Revenge-Dressing’. En in New York wordt alweer ‘sletterig gedrag’ waargenomen. Voor al die duizenden ESC-fans komt dit te laat, maar ik zie in de verte al Liberated Revenge Parties!

In de column van juni heb ik de vraag gesteld: “Is onze stad de omweg voor LHBT’ers waard?” Dit naar aanleiding van de expositie over Rotterdam als toeristische attractie in de afgelopen jaren (zie link voor een postume, virtuele rondleiding langs de expo en een link naar de film). Het leukste voor een columnist is wanneer erop wordt gereageerd. En op deze column in juni reageerde mijn goede vriend Evan van der Most.

“Maar jij ging nooit meer uit, man. Is toch zo?”
En dat is ook zo. De laatste keer was in Brussel. Met mijn goede vriend Eddy, in wat hij omgedoopt heeft tot het ‘Olifantenkerkhof’. Tsja. Bepaald niet ‘vaut-le-détour’, hoewel zeker knus qua omvang, met gastvrij onthaal en ouderwets gezellig met veel Oisterwijks hout. Zeg maar een Brusselse ‘Loge 52’.

Evan gaat nog wel op stap, ook in de nachtelijke uren (we spreken over BC = Before Corona). Hij wil zijn mening over het Rotterdamse uitgaansleven delen. Volgens hem staat ons een ‘Rotterdamse Summer of Love’ en een grote toekomst te wachten. Ik geef Evan daarover graag hier het woord.

Een heel aantrekkelijk imago
“Ik ervaar Rotterdam eerlijk gezegd al jarenlang als aantrekkelijke gaystad voor expats en toeristen, modern en met een levendig gayuitgaansklimaat. De ‘Keerweer’ op een dinsdagnacht om 3 uur in de ochtend: bom en bom vol. Dat heb je niet bij onze grote broer. En als gays hoeven we tegenwoordig niet per se meer naar enkel de gayuitgaansgelegenheden. We kunnen tegenwoordig overal veilig uitgaan. Binnen de internationale gay community heeft Rotterdam een heel aantrekkelijk imago om er te werken, te wonen of uit te gaan. Ik ging en ga binnenkort ook weer naar de Skihut, Coconuts op het Stadhuisplein, de Witte Aap op donderdagnacht, Strano, Worm, Bird, festival Boothstock of Biergarten op zondagmiddag. Binnen Europa heeft Rotterdam sowieso een positief imago met de unieke diversiteit. Die is er veel minder in Duitsland (vooral Turks), Frankrijk (vooral Noord-Afrikaans), Italië of Spanje.”

‘Oude Hans’
Met mijn motto op LinkedIn ‘Diversiteit maakt rijk’ ben ik het met het laatste natuurlijk helemaal eens. Maar om 3 uur in de nacht in de ‘Keerweer’ nog in de lampen hangen: daar doe ik denk ik niemand meer een plezier mee….

Dit doet mij denken aan de barman in Café Jacques. Die voorzag de vele Hanzen en Kezen op hun barbon van een ‘epitheton ornans’ zoals dat heet in Homerus. Dus je had ‘Mooie Hans’, ‘Kees Bril’. Ik was ‘Kees Stud’. Dat vond ik wel stoer. Totdat de barman zei dat ‘Stud’ stond voor ’Student’. Mwah, minder natuurlijk. Er was ook een ‘Oude Hans’; echt oud, niet zomaar boven de 40, maar echt met een roze strippenkaart van 65+. Ik heb me altijd voorgenomen de toevoeging ‘Oude’ bij ‘Kees’ in de kroeg voor te zijn. Het doet zo belegen aan.

Neemt niet weg dat er misschien hele hordes buitenlandse toeristen een omweg maken voor ‘ons’ Gay Nightlife, zoals Evan in zijn reactie stelt. Laat het maar weten! Altijd leuk om reacties te krijgen op een column, nu helemaal!

Ik zat nog op de Lagere School (zo heette dat toen) toen ik al ademloos naar de ‘grote jongen’ verderop in onze straat keek. Hij had een brommer, sterker nog, hij sleutelde eraan en droeg ook nog een leren broek. Hoe dat kan, als jongen van rond de 10 al een hang naar motoren, motorrijders en de bijbehorende outfit, dat moet een psycholoog mij nog maar eens uitleggen. Feit is dat het mij sinds die tijd niet heeft losgelaten.

Op de middelbare school was ik jaloers op de binken die op een Puch met verhoogd stuur het schoolplein op reden. Ik moest mij behelpen met een buikschuiver van een oudere broer. Alle reden dus begin jaren ’80 om een forse inhaalslag te maken. Samen met vriend Carel kochten we een motor. Die stond beneden in de kelder. Carel had een rijbewijs en ik reed mee achterop. Van een arme student had ik een leren motorpak met Italiaanse strepen overgenomen.

Maar achter op de buddyseat: dat was het niet. Dus rijlessen bij Bastinck en rijbewijs A gehaald. Daarmee werd het tijd voor de grote stap naar een eigen motor. Dat werd uiteindelijk een Moto Guzzi California III i.e., bijpassend bij het Italiaanse motorpak. De proefrit staat me nog bij: je zit er heel breed op, na het starten schudt het V-blok tussen je benen heen & weer en gaan er genotstoten vanuit het middenrif omhoog. En het mag natuurlijk niet, maar het is zo kicken als je bij het stoplicht als eerste de auto’s naast je het nakijken geeft. Ook weer voer voor die psycholoog, maar het is nu eenmaal zo.

In je eentje op pad is niet zo heel spannend. Het wordt natuurlijk pas echt leuk met andere motorrijders, bij voorkeur met eenzelfde fancy wat de (k)lederdracht betreft. In Rotterdam bestond toen de MSR (Motor Sportclub Rotterdam). Dat was toen nog heel geheimzinnig met ballotage van drie handtekeningen, aspirant-lidmaatschap en een vuurdoop in een ledenvergadering. En, ja, er waren ook heel veel leden zonder motor.

Kees Vrijdag (eigen archief)

Dat mocht de pret niet drukken: besloten clubavonden in de kroeg, toertochten Oranjerallyes door Holland en bikeruns door heel Europa. Daarbij trokken we gezamenlijk op met de ‘zusterclub’ MSA, uit Amsterdam. Die was nou eenmaal, uit de ‘Gay Capital of Europe’, aanmerkelijk groter. En zij bestond al langer. Al zo lang zelfs dat ze op 30 oktober hun 50-jarige jubileum vieren. Reden voor mij, als ex-MSR-voorzitter, net als 20 jaar terug, weer ‘Tulpen uit Rotterdam’ te gaan brengen. Toen hadden we 30 oranje tulpen met een lichtje erin in een motorhelm gestoken. Soms bedenk je hele lelijke dingen….

Inmiddels hebben we op de 40^ste verjaardag van de MSR de stekker eruit getrokken, de vereniging opgedoekt en de clubkas ‘leeggezopen’. Dat brengt me op de vraag: zijn er nog jongens die naar ‘die grote jongen’ verderop in de straat, sleutelend in zijn leren broek, kijken? En vinden die hun motormaten, leermakkers en fetisjkameraden 1 op 1 online? Of zou er nog een club, een kroeg en plek met toffe vrienden voor ze zijn?

Kom naar Friday Drinks Pink Edition met dj en roze cocktails bij Césant, bestemd voor alle open minded mensen. De bekende vrijmibo in een genderdivers jasje. Met muziek van DJ Sandra Khouw. 

Dresscode: rainbow-something & open mind.
Na afloop afterparty in de binnenstad. 

Trans, bi, lesbisch, homo, hetero, cisgender - feesten doen we samen!

Meld je hier aan!

Stel je voor: vrijdag de 13e, de 13e ILGA-plaats en 1e podcast over de JE-prijs. 

Het zal jullie niet verbazen, maar vrijdag de 13e is een rode draad in mijn leven. In mijn column van juni jl. had ik het ik er al over: ik mijd zwarte katers, ladders van glazenwassers en ‘bad news’. Op vrijdag 13 mei 2022 las ik dat Nederlnd in een internationale lhbtqia+-monitor naar de 13e plaats was gezakt; wel slecht nieuws dus. Daar moest wat aan worden gedaan, in de vorm van een positief ‘opkontje’. Dat is de Joanne Ellenkamp-prijs geworden, uit te reiken tijdens de Grote Roze Rotterdam Receptie op donderdag 26 januari a.s. in Ferry.  

In de aanloop daarnaar toe heeft Arjan Beune een serie podcasts gemaakt. De intro podcast staat al online en vandaag, vrijdag de 13e verschijnt de eerste met een van de 12 genomineerden: Maikel Coomans.  

Hij heeft het over hoe hij uit de Zeeuwse kast kwam, humor als wapen bij het doorbreken van het ‘Roze plafond’ en waarom hij zelf de portier van de Gay Palace, Rob Vervoort, heeft genomineerd.