Maaspodium... wekelijks fiets ik er langs en vraag ik me af welke voorstellingen er gespeeld worden. Nu is mijn kans, ik heb een kaart voor de voorstelling The Hot Peaches (van De Toneelmakerij en DOX). Bij binnenkomst in het theater staat de lobby vol met kledingrekken en props, veelal in regenboogkleuren en met veel glitter. Al nadenkend wat het met mij doet word ik uitgenodigd lid te worden van de peach family met een zelf gekozen naam, die ik op een armbandje mag schrijven... ik hoef niet lang na te denken om mijzelf "I am a curious peach" toe te bedelen en laat mijn nieuwsgierigheid de vrije loop : hoe gaat mijn eerste theaterbeleving hier zijn, wat mag ik verwachten bij deze speciefieke voorstelling, welke mensen komen er nog meer vanavond? Terwijl mijn gedachten op volle toeren bezig zijn, druppelen mensen binnen die zich vergapen aan de kledingrekken... de "keuzestress" resulteert uiteindelijk in een kleurrijke.outfit, waarmee de mensen op de foto worden gezet.

In de blauwe theaterzaal nemen de bezoekers plaats, het podium is gevuld met een kleurrijk decor waar acht artiesten achter een 'net' van lampen staan te wachten om op te mogen treden... de peach family wordt gekenmerkt als een safe space waar iedereen zichzelf kan zijn : de artiesten gaan tijdens de voorstelling laten zien wie ze zijn, zowel voor als achter de schermen : zang, dans en hysterische acts volgen elkaar in rap tempo op en zo wordt het verhaal verteld van the hot peaches, van 1969 tot vandaag... een opeenstapeling van feitjes, leuke weetjes en soms confronterende (voor)oordelen waar mensen binnen de queer community mee te maken krijgen... een naadloze overgang tussen Nederlands en Engels laat goed zien dat de boodschap in alle talen hetzelfde is : iedereen mag zijn/haar/hun eigen authentieke zelf zijn, liefde krijgen én geven is onderdeel van lid van de chosen family/community zijn... de show wordt afgerond met het antwoord op een prangende vraag die aan het begin van de voorstelling werd gesteld : "Mijn moeder is trots op mij, maar wat zou mijn vader ervan vinden?". Het applaus aan het einde van de voorstelling verstomt wanneer een van de artiesten een briefje in de handen krijgt geschoven : "Ik ben trots op je. Papa". Een nog luider applaus overstemt de brok in mijn keel die ik even moest wegslikken...

Mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog meer komt wordt tenslotte mooi beantwoord : een aankondiging van de première van de voorstelling The Ozard of Wiz, gevolgd door een turbo workshop vogue en een spetterende demonstratie... curiosity killed the cat, but these people killed the stage... chapeau Maaspodium, you'll see me again soon.

Alle kleuren worden gevierd op de regenboogcamping

Kennen jullie bovenstaand artikel nog? Binnenkort gaat het dan echt gebeuren. Dan opent camping de Paradijsvogel haar tentdeuren. De camping is een groot succes, is inmiddels gebleken. Het regenboogveld is zo goed als vol. Op dinsdag 2 augustus zal de Paradijsvogel geopend worden door Devin, het non-binaire kind van initiatiefneemster Brenda Schaaper. Devin is de reden dat de camping er nu is dus dan lijkt het ons ook logisch dat zij de camping openen, aldus Brenda.

De Paradijsvogel is een veilige plek voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren waar ze op zoek kunnen gaan naar hun genderidentiteit en gelijkgestemden kunnen ontmoeten. Heel belangrijk, want dan zie je als kind dat je helemaal niet anders bent. Dat er meer zijn zoals jij en daar krijg je als kind zelfvertrouwen van! Ook voor ouders zal het een feest van herkenning zijn. Op de camping staan allemaal gelijkgestemde andere ouders die begrijpen waar je tegenaan loopt als je kind anders is. Tijdens deze vakantie hoeven zij zich eindelijk geen zorgen te maken dat hun kind buitengesloten of gepest gaat worden.

“Ik heb altijd zo’n plek gewild als moeder en daarom ben ik er zelf maar eentje gestart”. Het kind van Brenda zal op de camping de workshop “hakken en catwalk lopen” verzorgen. “Want mijn kind doet niets liever dan op hakken lopen.”

#RIPKirvanFortuin

Eens in de zoveel tijd kruist iemand jouw pad waarbij je denkt: ‘wat een bruisende persoonlijkheid’. Dat gebeurt in je dagelijkse leven, ‘in real life’ en soms zie je iemand in een filmpje. Zo zag ik de beelden met Kirvan Fortuin waarin hij zijn leven in Rotterdam schetst. De bezieling spat ervan af: wat een stralende, levendige en energieke persoonlijkheid! Hij schetst het verschil tussen zijn bestaan hier en dat in Zuid-Afrika, waar hij vandaan komt. Hoe gruwelijk is het dan om te vernemen dat aan dit sprankelende leven een einde is gemaakt.

Nog 22 nachtjes slapen en dan weten we wie de opvolger van ‘onze’ Duncan Laurence is. Een van zijn voorgangers als winnares was de Italiaanse Gigliola Cinquetti. Dat was nog uit de tijd dat er een overzichtelijk aantal echt Europese landen meedeed. Met de artiest kwam ook een dirigent mee het podium op. Die was minstens zo belangrijk als de opnameregisseur nu. Het bellen langs de 12 hoofdsteden was ook toen al een fenomeen. In 1964 won de toen 16-jarige Gigliola: een pril, puur en ontwapenend meisje.

…per amarti

Geheel onschuldig zingt ze over haar jeugdige leeftijd. Ze is nog niet toe aan de liefde, het beminnen van haar vriendje. Die staat overigens op de b-kant van het plaatje: Sei un bravo ragazzo. Het ‘singletje’ sleep ik nog altijd achter me aan. Het was een van mijn eerste plaatjes. Om de een of andere reden vond ik dat van die ‘bravo ragazzo’ minstens zo leuk. Was het niet vanwege het gitaarloopje dan toch wel vanwege de Italiaanse jongen. Want zo ver ging mijn kennis van het Italiaans toen al wel.

#metoo reverse

Dat mijn voorkeur naar jongens uitging voelde ik al in mijn tienerjaren. Op mijn achttiende moest het dan maar gebeuren. Na een superspannende achtervolging op een zaterdagmiddag door de binnenstad ging ik met een jonge Indo-meneer mee. Binnen no-time had ik hem over zijn eigen bank heen getrokken. Ik denk dat hij wel een #metoo-slachtoffer was avant la lettre. Maar ik vond dat we wel lang genoeg om de hete brij heen hadden gedraaid op weg naar zijn huis.

Ganymedes

Hoe oud moet je zijn om aan de liefde toe te geven? En hoe kom je iemand tegen met wie je prettig die eerste stappen kunt zetten? In bars en clubs cirkelden de roofvogels over de jeugd. Al in de Griekse oudheid zette Zeus in de gedaante van een adelaar zijn klauwen in de fraaie Ganymedes. Nu gaat dat vaak ook digitaal, maar het principe is niet anders. Ooit hoorde ik van een man uit het Westland die zaterdagnacht om 2 uur de wekker zette om richting ‘Afterdark’ te gaan. “Als rijpe appelen; je gooit er nog een drankje in en…….”.

Apollo

Ooit was er voor de jongere gay of queer ‘Apollo’. Niet toegankelijk voor oudere adelaars. Daar was het misschien in de ogen van nu wat kneuterig, a-commercieel en gemoedelijk, maar je was er ‘onder elkaar’. Nu vervult The Hang-out 010 zo’n functie voor de jongere die nog aan het ‘scrollen’ is. Maar een speciale vrijdagavond in de maand in Ferry voor jongeren die zoeken naar hun ‘amore romantico, ma ora no’: hoe mooi zou dat zijn!

Het Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR) is weer merkbaar aanwezig in de stad. In het artikel Onze filmtips voor het Filmfestival zagen we al dat je dit jaar eigenlijk elke dag je eigen Roze filmprogramma kunt samenstellen. Om dit nog makkelijker te maken hebben we dat voor jou op een rij gezet. Hierbij vind je dit volledige overzicht, ingedeeld per dag zodat je snel je schema kunt maken en bestellen.

Het 50e International Film Festival Rotterdam kent dit jaar relatief veel queertitels! Met bijvoorbeeld Oscarfavoriet 'First Cow' van Kelly Reichardt en 'Feast' van de Rotterdamse filmmaker Tim Leyendekker die in wereldpremière gaat. We geven je hier een selectie van de films die je wat ons bertreft niet mag missen!