Het gay-café/bar Loge ‘90 ligt centraal in Rotterdam, op steenworp afstand van metrostation Beurs. Dit café is dagelijks geopend van 12.00 uur 's middags tot 01.00 uur in de nacht. Loge ‘90 trekt vooral een wat oudere doelgroep, maar ook jongere mensen weten het café te vinden; vóór of na het shoppen, na het werk en in de avond.

In de maand juni was in Delfshaven het LIJF010-project te bewonderen. Negen verschillende lijven met negen verschillende verhalen, waaronder dat van Romy Rockx. Als non-binair en transmasculien persoon is hij een waardevolle toevoeging aan de diverse groep Rotterdamse mensen die model stonden voor het project. 

Jaarlijks maakt 'Maas theater en dans' een stadsproject, een voorstelling op locatie in de stad, die te maken heeft met Rotterdam. Het gaat over een onderwerp dat opgehaald wordt uit de stad en via een voorstelling wordt teruggegeven. Door corona kon een voorstelling dit jaar niet plaatsvinden en daarom werd in de maand juni LIJF010 georganiseerd. Een ‘pop-up kunstwandeling’, zoals Sara Giampaolo, één van de makers van LIJF010, het beschrijft. 

LIJF010, beeld door Michelle Urbiztondo

Diverse groep
Voor dit project werden negen Rotterdammers geïnterviewd over hun lijf en hun relatie met hun lijf. Dit kwam samen in een wandeling door Delfshaven langs acht verschillende foto’s van de modellen met daarbij de QR-code om de verhalen van deze modellen te horen in de vorm van een podcast, een filmpje. Tot slot een lied gemaakt door singer-songwriters als reactie op het vertelde verhaal. Sara: "We hebben echt een groep van Rotterdammers samengesteld van wie we dachten dat ze allemaal een ander verhaal te vertellen hadden. Zo zitten er bijvoorbeeld dansers tussen die professioneel met hun lijf bezig zijn, maar ook mensen die dat niet zijn. Zo hebben we een afwisselende groep."

"Deze diverse groep heeft ook geleid tot hele afwisselende verhalen", vertelt Sara. "Vooral volwassenen zijn heel veel bezig met of het mooi of lelijk is. We hebben ook mensen gesproken die echt naar waren over hun lijf, het echt niet mooi vonden. Door erover te praten kan je er ook juist achter komen wat het allemaal wel voor je doet. Zo kom je ook bij hele persoonlijke verhalen uit, via het lijf."

Eén van de modellen van het project LIJF010 is Romy Rockx. Hij is non-binair en transmasculien en hoopt als deel van de diverse groep een gevoel van herkenning bij mensen op te roepen. "Het zijn 9 hele verschillende lijven die allemaal iemand anders kunnen aanspreken, of een spiegel voor kunnen houden. Bij mij gaat dat over gender en ik hoop dat er mensen zijn die zich ook gezien voelen daardoor." 

Rolmodel
Tijdens het interview met Romy spreekt hij vanuit een positief perspectief over zijn translichaam: "Ik ben er trots op en ik vind het belangrijk dat dat verhaal ook wel verteld wordt." Hij wil benadrukken dat je gelukkig kan zijn als transpersoon in plaats van dat het alleen een strijd is om littekens te verbergen en zo cis mogelijk te zijn. Dat hoeft voor hem niet. Tijdens de tour vertelt hij over zijn relatie met zijn lichaam, hoe zijn lichaam de laatste jaren is veranderd en hoe zijn relatie met zijn lichaam is veranderd.

Zo hoopt Romy een rolmodel te kunnen vormen voor anderen, iets wat hij zelf heeft gemist. "Als ik vroeger had meegekregen dat trans zijn iets normaals is en iets is om trots op te zijn, had dat mijn eigen acceptatie veel makkelijker gemaakt. Het voelde als iets waarmee je aan de rand van de maatschappij leeft en dat wil niemand."

Voor Romy is gender iets complex’. Hij is non-binair en transmasculine, wat voor hem inhoudt dat hij meer richting de mannelijke kant van het binaire spectrum neigt. "Maar", legt hij uit, "Ik heb ook achtentwintig jaar als vrouw geleefd, dat is nu niet opeens weg. Om mezelf nu ‘man’ te noemen zou voelen alsof ik dat hele leven wegstoot, alsof dat niet mag bestaan. Daarom betekent ‘non-binair’ mezelf inclusief verwoorden."

Twee jaar na zijn transitie hangt Romy’s foto nu door de hele stad. Dat hij er zo zelfverzekerd in staat, wijdt hij zelf vooral aan zijn leeftijd. "Als je veertien bent, is dat anders dan als je achtentwintig bent en er eindelijk achterkomt wat jou al die tijd zo ongelukkig heeft gemaakt over je lijf. Je ziet je lichaam veranderen in iets waarvan je denkt ‘dit ben ik wel’. Vroeger vond ik op de foto gaan verschrikkelijk. Nu vind ik het leuk mezelf terug te zien, want ik zie mezelf."

LIJF010, Romy Rockx, beeld door Michelle Urbiztondo

Queer Gym
"Ik kan niet heel Nederland voorzien van een veilige plek, maar misschien kan ik dat wel voor dertig mensen." Dat is waar Romy naar streeft met het opzetten van Queer Gym. Hier biedt hij een veilige plek voor iedereen die zich niet op diens gemak voelt in de reguliere sportschool. "Tijdens mijn transitie kwam ik erachter dat sporten iets heel kwetsbaars is. Toen ben ik bij gebrek aan beter zelf iets gaan opzetten en daar is Queer Gym uit ontstaan." In een ruimte op Rotterdam-Zuid geeft hij sinds de lockdown personal training en duo-trainingen, maar biedt hij vooral een veilige ruimte waar je jezelf kan en mag zijn. "Ik hoop ook andere mensen te inspireren zo’n plek te maken, om zo een kettingreactie in beweging te brengen", sluit Romy af. 

Heb je de route van vier kilometer van LIJF010 net gemist? Niet getreurd. Vanaf 1 juli staan de borden naast het grasveld, bij het Maaspodium. Hier kunnen de portretten, verhalen en muziekstukken nog steeds worden bewonderd.

Eigenlijk had ik altijd al dat ik me niet 100% een meisje voelde. Ik dacht vroeger gewoon dat ik een tomboy was of dat mijn kledingstijl gewoon anders was dan die van andere meisjes. Dat blijkt dus niet het geval te zijn, want ik ben namelijk non-binair. Genderqueer om precies te zijn. Het duurde voor mij echt een tijdje om uit te vogelen wat er met mij aan de hand was, want ik wist al een tijdje ongeveer wat non-binair zijn betekende voordat het echt tot me doordrong dat ik zelf non-binair ben.

Rond mijn 13de of 14de jaar las ik de term voor het eerst. Dat was ook de tijd waarin ik over mijn seksualiteit aan het twijfelen was en ik me wat meer in de LHBTI+ community online begon te bevinden. Ik wist natuurlijk niet wat het was in het begin, dus ik had het opgezocht. Mijn reactie op de definitie was: “Oh! Dat is cool, maar dat ben ik niet, toch?” Nadat ik tot die conclusie was gekomen, had het idee me volkomen verlaten voor ruim 2 jaar, terwijl ik nog steeds rondliep met dysforie.

Ik wist toen niet dat het dysforie was. Ik vond mezelf gewoon niet mooi, dacht ik. Ik vergeleek mezelf constant met meisjes om me heen en ik haatte alles aan mijn lichaam. Ik had vooral moeite met mijn borst- en schaamgedeelte, wat dus top- en bottomdysforie bleek te zijn. Het kwam tot een punt waarbij ik mezelf gewoon niet in de spiegel kon zien en dat ik nooit volledig naakt was naast het douchen. Ik droeg op elk moment van de dag minstens 2 lagen, ook in bed. Ik dacht er ook aan om in het donker te gaan douchen zodat ik mezelf niet naakt hoefde te zien, maar ik ben nachtblind en ik was een beetje bang in het donker, dus dat was geen goed plan.

"In mijn gedachte zie ik er heel anders uit dan in het echt en daar zit ik wel mee."

Ook heb ik nu nog steeds een disconnect met mijn lichaam. Ik kan mezelf wel in de spiegel zien, maar wat ik in de spiegel zie, ben ik niet naar mijn gevoel. Het is een ander lichaam, een mooi lichaam, maar niet de mijne. In mijn gedachte zie ik er heel anders uit dan in het echt en daar zit ik wel mee. Zeker ook met dat mensen mij altijd anders zullen zien, dan hoe ik mezelf zie en ze zullen altijd andere ideeën hebben over mij. Deze disconnect is nu op een punt waarbij ik me volledig heb afgesloten van 'mijn' lichaam. Ik voel me als een brein of een bewustzijn dat een lichaam bestuurt, het zit niet verbonden aan elkaar. Ik ben ik, vast in een lichaam dat niet van mij is. Ik probeer er het beste van te maken en ik doe mijn best om dit lichaam zo veel mogelijk op het idee in mijn hoofd te laten lijken, maar dat gaat nooit 100% accuraat worden en daar moet ik maar mee leven.

Ik ben al sinds juli 2020 uit de kast bij mezelf als non-binair, maar mijn definitie en pronouns zijn wel veranderd in het afgelopen jaar. Ik begon met she/they voor een week of twee en ik was al snel overgegaan op they/them, want ik dacht dat vrouwelijke pronouns alleen comfortabel voor me waren omdat ik ze de hele tijd moest gebruiken. Ik was gewoon gewend aan ze. En ik had gelijk: ik voelde me zo veel meer op mijn gemak met strikt they/them als pronouns en die heb ik ook voor 80% van de tijd gehouden en gebruikt.

Maar sinds kort ben ik weer aan het twijfelen over mijn pronouns en nu denk ik meer aan de mannelijke pronouns. In het begin vond ik he/him helemaal niks. Ik wilde absoluut niet gezien worden als een jongen. Dat is nu veranderd: mijn huidige pronouns zijn alle pronouns met voorkeur van genderneutrale en mannelijkere pronouns (inclusief neopronouns, want die zijn namelijk ook valide) en daar ben ik aardig comfortabel mee. Ik heb wel gehad dat sinds ik alle pronouns gebruik dat ik meer 'zij' en 'haar' wordt genoemd omdat het voor die persoon makkelijker is om me zo te noemen omdat ze me zo nog steeds zien. Ik heb aan die mensen duidelijk gemaakt dat ik nog steeds voorkeuren heb en dat het niet gaat om wat makkelijker voor hen is, maar waar ik me het fijnst bij voel. Ze hebben het sindsdien alleen maar goed gedaan gelukkig, dus daar ben ik heel blij om.

"Ik zit in een best lastige thuissituatie, dus het is voor mij niet veilig om uit de kast te komen."

Zoals ik al zei, er zijn een paar mensen die af weten van mijn identiteit en dat zijn eigenlijk alleen mijn vrienden. School weet het niet, werk niet en familie al helemaal niet. Ik zit in een best lastige thuissituatie, dus het is voor mij niet veilig om uit de kast te komen. Mijn baas heeft contact met mijn moeder, dus het lijkt me ook geen goed plan om daar uit de kast te komen. Plus ik heb er helemaal geen behoefte aan dat mijn collega’s dat van mij weten. Ik ben uiteindelijk wel van plan om uit de kast te komen op school, want een aantal mensen weten het daar toch al. Het boeit me niet zo als kinderen op school er iets van zeggen, want hun mening over mij doet er toch niet toe, ik ken ze niet eens. Het heeft allemaal geen haast voor mij, want ik heb andere prioriteiten.

Ik heb mezelf veel meer kunnen vinden en ik ben nu zo veel meer op mijn gemak dan dat ik 3 jaar geleden was. En natuurlijk ben ik nog lang niet klaar met mezelf vinden op het gebied van gender maar ook wat betreft seksualiteit, mijn stijl en met zo veel meer dingen. Ik ben pas 17 jaar, dus ik heb nog alle tijd om alles uit te zoeken. Voor nu ben ik even tevreden met wie ik ben.

Dankjewel voor het luisteren naar mijn verhaal en mijn ervaringen. Ik waardeer het heel erg dat ik mijn verhaal mocht doen en ik hoop dat ik op zijn minst 1 persoon heb kunnen helpen. Je bent valide, onthoud dat.

Mila (17 jaar)

Wegens privacyredenen is de naam Mila gefingeerd. Voor de foto is gebruik gemaakt van een model. Mila's echte naam is bekend bij de redactie.

Kijk ook deze aflevering van Pride & Gender waarin gesproken wordt over het verhaal van Mila. 

Stichting Sirkaf

Gedurende de Corona lock down kun je elke maandagavond gratis meedoen met de Online Insta Live BINGO! van Studentpride. Deze wordt gepresenteerd en georganiseerd door Gunnar Boer. Hij wordt  elke week bijgestaan door een co-host afkomstig van een andere LHBTI-gerelateerde organisatie.

De Queer Pub Quiz die was gepland op 26 maart kon helaas niet doorgaan omdat FERRY moest sluiten vanwege de maatregelen tegen Corona. De organisatoren van Gay Rotterdam en Erasmuspride vonden snel een alternatief: de Queerantaine Pub Quiz! 

Sportvereniging Ketelbinkie daagt je uit te komen sporten in een LHBTQIA+ vriendelijke omgeving. Je maakt hier kennis met het net opgerichte (zaal)voetbalteam dat Rowan Oosterhof met Ketelbinkie heeft opgericht. Bijzonder is ook dat Bart Vriend van Sparta het team zal trainen. Naast zaalvoetbal zijn ook de andere sporten van Ketelbinkie open trainingen. Lees ook het interview met oprichter Rowan Oosterhof. 

Introductietraining zaalvoetbal: 23 september, om 19.00 uur in het Topsportcentrum. Meld je aan via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Prijzen, preken en pamfletten

Marieke Lucas Rijneveld - de eerste Nederlandse auteur die op 26 augustus jongstleden de prestigieuze International Booker Prize gewonnen heeft - werd geboren in een geformeerd boerengezin in Nieuwendijk.