Gert-Jan Verboom werkt voor Dona Daria, een centrum voor emancipatie en sociale inclusie. Hij vertelt vanuit zijn werk en vanuit eigen ervaring over de schaduwzijde van Coming Out Day. Zo legt hij uit wat jonge mensen meemaken wat betreft discriminatie en microagressie binnen hun opleiding en stageplek. Ook geeft hij aan wat belangrijke stappen zijn om dit tegen te gaan.

Sander Slegtenhorst werkt al ruim vier jaar als cultureel programmeur bij Bibliotheek Rotterdam. Hij is vooral verantwoordelijk voor de jongerenprogrammering. Gavin is singer-songwriter en cabaretier. Hij is één van de jonge talenten die in de spotlights staan tijdens het Louvri Festival. Gert-Jan en Bjorn spraken hen samen in een nog rustige Bibliotheek Rotterdam.

Mensen denken bij een bibliotheek misschien niet direct aan een festival…

Sander: De bibliotheek heeft een ontwikkeling doorgemaakt van alleen maar boeken naar meer programmering. Mensen kennen de bieb van vroeger vooral van de strenge bibliothecaressen achter de balie, maar de bieb is nu meer een ontmoetingsplek voor de Rotterdammer. Je ziet ook dat vanaf de tweede verdieping eigenlijk pas de boeken staan. De rest is al meer ingericht voor programmering.

L’Ouvri is Frans voor Open Up. Hoe is het idee voor deze Songfestivalstadsprogrammering ontstaan?

Sander: Vorig jaar had ik het idee om een podium te creëren voor jongeren afgewisseld met bekende namen. We wilden exposities afwisselen met talkshows en een diversiteit aan optredens. Helaas kon dat dit jaar niet doorgaan. We zijn toen onze partners gaan vragen welke artiest ze wilden afvaardigen onder het thema Open Up. We gaan nu online elke dag tijdens het Songfestival een filmpje lanceren. Elke dag vanaf een andere locatie in de bieb met een andere artiest.

Hoe zorg je binnen die programmering en ontmoetingsplek dat er ruimte is voor Rotterdammers in al hun diversiteit?

Sander: We programmeren als bibliotheek steeds meer samen met community’s. We vragen hen: “Wat zouden jullie willen dat er in de bibliotheek geprogrammeerd wordt?” Dus we programmeren niet zozeer zelf, maar samen met anderen of bieden anderen een podium. Onze jongerenprogrammering geven we totaal uit handen aan de jongerenorganisaties en jongereninitiatieven uit de stad. Dit vertalen we nu ook door naar andere doelgroepen. Voorbeelden zijn bijvoorbeeld: Chicks and the City en Spraakuhloos.

En een van die jonge artiesten ben jij Gavin.

Gavin: Dat klopt! Ik ben afgevaardigd via Spraakuhloos. Ik treed op op 16 mei. Spraakuhloos organiseert al jaren open podia voor spoken word-artiesten. Ik ben ooit door de organisator op een podium gezet en dacht: “Oh shit, nu moet ik dit voor de rest van mijn leven doen!” Daar is het eigenlijk begonnen.

"Mijn eerste nummer ging over waarom heteromannen niet naast elkaar zitten in de metro." 

Hoe was dat de eerste keer dat je op het podium stond? Had je toen al meteen een boodschap die je wilde vertellen?

Gavin: Ik kreeg vijf minuten mijn eerste avond, dus ik heb vijftien minuten op dat podium gestaan. Mijn eerste nummer ging over waarom heteromannen niet naast elkaar zitten in de metro. De vraag was of ik alsjeblieft naast hen mocht gaan zitten, want dan zat ik niet meer alleen in de metro. Met die benen wijd, weet je wel. Het was in eerste instantie niet eens grappig bedoeld, maar ik stond daar dan kneuterig met mijn eerste gitaar. Ik kon nog niet eens zo heel goed spelen. In mijn ogen was het een heel emotioneel liedje. Toen moesten mensen lachen en ik dacht: “Ohhhhh, alle dingen waar ik vroeger problemen mee had of waar ik belachelijk voor werd gemaakt dat kan ik nu gebruiken.” Toen ben ik dat uit gaan melken. Mee laten zingen, cursus hetero-handshakes en ik ging een man knuffelen op de eerste rij in het theater…. Ik kwam erachter dat ik ook heteromannen kon laten lachen als een queerpersoon. En eigenlijk, nare dingen die ooit over mij waren gezegd die bracht ik terug in het theater.

Dat is wel een hele mooie manier om negatieve dingen om te zetten in iets krachtigs. Heeft dat er ook voor gezorgd dat je dingen achter je kon laten?

Gavin: Ik betrap mezelf af en toe dat ik merk… oh, hier zijn we nog niet overheen. Ik merk dat in mijn proces van liedjes schrijven het in het begin eigenlijk altijd heel deprimerend is en sad. En dan zoek ik naar manieren dat het leuker kan. En dan ontstaan er bij mij liedjes die soms ook belachelijk zijn. Bijvoorbeeld op het festival zing ik een liedje over dat ik vroeger gepest werd door een jongen en dat is een traumatische ervaring. Die kennen we allemaal en hoe kan ik dan een hoek uitdelen. Dus toen heb ik een liedje geschreven over dat ik met zijn vader naar bed ging. En toen merkte ik dat ik pesten altijd een soort van heb weggelachen en nog steeds. Maar dat ik het nu kan gebruiken, maakt het een soort van okay. Alles wat ik vroeger vervelend vond, naar vond en me deed twijfelen aan mezelf, is nu juist waar ik mee kan shinen. Ik wil schrijven voor de kneuzen van onze maatschappij. Niet vanuit een gevoel van ‘oh, we zijn zo zielig’, maar het is gebeurd, we zijn er niet trots op, maar we kunnen er nu om lachen en er iets van maken.

Hoe is de bibliotheek er ook voor LHBTI+-jongeren, zoals Gavin?

Sander: We letten op dat iedereen een plek heeft binnen onze programmering en in samenwerking met Schiedams LEF lenen we ook leskisten uit aan scholen. Hiermee kunnen ze in de lessen aandacht besteden aan seksuele en genderdiversiteit. We dragen als bibliotheek uit dat we een safe(r) space zijn voor iedereen. We zijn gratis toegankelijk en doen ons best zo laagdrempelig mogelijk te zijn. De bibliotheek moet vooral een plek zijn waar mensen zichzelf kunnen zijn.

Gavin: Ik had dus in het begin dat mensen tegen me zeiden: “Maar Gavin, je bent ook gewoon grappig als je dat homoding niet doet.” En dan dacht ik: hallo, maar dit ben ik. Mensen zien je vaak als één ding. Dan doe je een keer niet het homoding achter de schermen, omdat ik moe ben of sacho of gewoon zin heb in een goed gesprek. Die persoon ben ik ook. Maar alles wat ik op een podium ga doen, zal altijd een homoding zijn, want het is geschreven door een homo.

Wat doet dat me je op het moment dat iemand dat tegen je zegt?

Gavin: Ik word daar heel competitief van. Zo van: ik laat het mensen wel zien en ik zal het wel bewijzen. Dat is niet altijd goed voor je netwerk <lacht>, maar wel goed voor de motivatie.

Gavin is in ieder geval te zien op het Louvri Festival bij Sander. Meer informatie over het festival kun je vinden via: https://www.bibliotheek.rotterdam.nl/louvri. Elke dag verschijnt er een nieuw optreden online via: https://www.instagram.com/bibliotheekrotterdam/. Meer over Gavin kun je vinden via Insta.

Ken jij Jong&Out al? Het is dé community voor iedereen onder 18 jaar, wat je seksuele oriëntatie of genderidentiteit ook is.

In Rotterdam heeft Jong&Out elke tweede zondag van de maand van 13.00 tot 17.00 een bijeenkomst. Hier ben je natuurlijk van harte welkom! Het werkt als volgt: kom gezellig langs, neem een snack, speel een spelletje en ontmoet jongeren zoals jij. De meetings zijn geen praatgroepen – lol trappen, spelletjes doen en vrienden maken staan centraal. Tijdens de meetings wordt geen alcohol geschonken en er zijn altijd twee begeleiders met een VOG aanwezig. Ouders en verzorgers zijn ook welkom om kennis te maken met de begeleiders en om vragen te stellen. Klik hier voor meer informatie over de meetings.

Check ook de website! Op de website van Jong&Out kan je een profiel aanmaken en in contact komen met andere jongeren. Alleen maar jongeren? Jazeker. Bij het aanmelden wordt namelijk je leeftijd gecontroleerd om jou en andere jongeren te beschermen. Via dit platform kan je chatten en meer informatie vinden over de organisatie.

Eigenlijk had ik altijd al dat ik me niet 100% een meisje voelde. Ik dacht vroeger gewoon dat ik een tomboy was of dat mijn kledingstijl gewoon anders was dan die van andere meisjes. Dat blijkt dus niet het geval te zijn, want ik ben namelijk non-binair. Genderqueer om precies te zijn. Het duurde voor mij echt een tijdje om uit te vogelen wat er met mij aan de hand was, want ik wist al een tijdje ongeveer wat non-binair zijn betekende voordat het echt tot me doordrong dat ik zelf non-binair ben.

Rond mijn 13de of 14de jaar las ik de term voor het eerst. Dat was ook de tijd waarin ik over mijn seksualiteit aan het twijfelen was en ik me wat meer in de LHBTI+ community online begon te bevinden. Ik wist natuurlijk niet wat het was in het begin, dus ik had het opgezocht. Mijn reactie op de definitie was: “Oh! Dat is cool, maar dat ben ik niet, toch?” Nadat ik tot die conclusie was gekomen, had het idee me volkomen verlaten voor ruim 2 jaar, terwijl ik nog steeds rondliep met dysforie.

Ik wist toen niet dat het dysforie was. Ik vond mezelf gewoon niet mooi, dacht ik. Ik vergeleek mezelf constant met meisjes om me heen en ik haatte alles aan mijn lichaam. Ik had vooral moeite met mijn borst- en schaamgedeelte, wat dus top- en bottomdysforie bleek te zijn. Het kwam tot een punt waarbij ik mezelf gewoon niet in de spiegel kon zien en dat ik nooit volledig naakt was naast het douchen. Ik droeg op elk moment van de dag minstens 2 lagen, ook in bed. Ik dacht er ook aan om in het donker te gaan douchen zodat ik mezelf niet naakt hoefde te zien, maar ik ben nachtblind en ik was een beetje bang in het donker, dus dat was geen goed plan.

"In mijn gedachte zie ik er heel anders uit dan in het echt en daar zit ik wel mee."

Ook heb ik nu nog steeds een disconnect met mijn lichaam. Ik kan mezelf wel in de spiegel zien, maar wat ik in de spiegel zie, ben ik niet naar mijn gevoel. Het is een ander lichaam, een mooi lichaam, maar niet de mijne. In mijn gedachte zie ik er heel anders uit dan in het echt en daar zit ik wel mee. Zeker ook met dat mensen mij altijd anders zullen zien, dan hoe ik mezelf zie en ze zullen altijd andere ideeën hebben over mij. Deze disconnect is nu op een punt waarbij ik me volledig heb afgesloten van 'mijn' lichaam. Ik voel me als een brein of een bewustzijn dat een lichaam bestuurt, het zit niet verbonden aan elkaar. Ik ben ik, vast in een lichaam dat niet van mij is. Ik probeer er het beste van te maken en ik doe mijn best om dit lichaam zo veel mogelijk op het idee in mijn hoofd te laten lijken, maar dat gaat nooit 100% accuraat worden en daar moet ik maar mee leven.

Ik ben al sinds juli 2020 uit de kast bij mezelf als non-binair, maar mijn definitie en pronouns zijn wel veranderd in het afgelopen jaar. Ik begon met she/they voor een week of twee en ik was al snel overgegaan op they/them, want ik dacht dat vrouwelijke pronouns alleen comfortabel voor me waren omdat ik ze de hele tijd moest gebruiken. Ik was gewoon gewend aan ze. En ik had gelijk: ik voelde me zo veel meer op mijn gemak met strikt they/them als pronouns en die heb ik ook voor 80% van de tijd gehouden en gebruikt.

Maar sinds kort ben ik weer aan het twijfelen over mijn pronouns en nu denk ik meer aan de mannelijke pronouns. In het begin vond ik he/him helemaal niks. Ik wilde absoluut niet gezien worden als een jongen. Dat is nu veranderd: mijn huidige pronouns zijn alle pronouns met voorkeur van genderneutrale en mannelijkere pronouns (inclusief neopronouns, want die zijn namelijk ook valide) en daar ben ik aardig comfortabel mee. Ik heb wel gehad dat sinds ik alle pronouns gebruik dat ik meer 'zij' en 'haar' wordt genoemd omdat het voor die persoon makkelijker is om me zo te noemen omdat ze me zo nog steeds zien. Ik heb aan die mensen duidelijk gemaakt dat ik nog steeds voorkeuren heb en dat het niet gaat om wat makkelijker voor hen is, maar waar ik me het fijnst bij voel. Ze hebben het sindsdien alleen maar goed gedaan gelukkig, dus daar ben ik heel blij om.

"Ik zit in een best lastige thuissituatie, dus het is voor mij niet veilig om uit de kast te komen."

Zoals ik al zei, er zijn een paar mensen die af weten van mijn identiteit en dat zijn eigenlijk alleen mijn vrienden. School weet het niet, werk niet en familie al helemaal niet. Ik zit in een best lastige thuissituatie, dus het is voor mij niet veilig om uit de kast te komen. Mijn baas heeft contact met mijn moeder, dus het lijkt me ook geen goed plan om daar uit de kast te komen. Plus ik heb er helemaal geen behoefte aan dat mijn collega’s dat van mij weten. Ik ben uiteindelijk wel van plan om uit de kast te komen op school, want een aantal mensen weten het daar toch al. Het boeit me niet zo als kinderen op school er iets van zeggen, want hun mening over mij doet er toch niet toe, ik ken ze niet eens. Het heeft allemaal geen haast voor mij, want ik heb andere prioriteiten.

Ik heb mezelf veel meer kunnen vinden en ik ben nu zo veel meer op mijn gemak dan dat ik 3 jaar geleden was. En natuurlijk ben ik nog lang niet klaar met mezelf vinden op het gebied van gender maar ook wat betreft seksualiteit, mijn stijl en met zo veel meer dingen. Ik ben pas 17 jaar, dus ik heb nog alle tijd om alles uit te zoeken. Voor nu ben ik even tevreden met wie ik ben.

Dankjewel voor het luisteren naar mijn verhaal en mijn ervaringen. Ik waardeer het heel erg dat ik mijn verhaal mocht doen en ik hoop dat ik op zijn minst 1 persoon heb kunnen helpen. Je bent valide, onthoud dat.

Mila (17 jaar)

Wegens privacyredenen is de naam Mila gefingeerd. Voor de foto is gebruik gemaakt van een model. Mila's echte naam is bekend bij de redactie.

Kijk ook deze aflevering van Pride & Gender waarin gesproken wordt over het verhaal van Mila. 

Ik werd altijd gezien als anders. Wat dat was wist ik zelf niet zo goed. Op de lagere school hielden twee jongens me vast terwijl de derde me in mijn zij schopte. Toen mijn moeder, nadat de arts ons vertelde dat er beurse plekken te zien waren rondom mijn nieren, het schoolhoofd hierop aan sprak was de boodschap: “U moet niet zo’n bezorgde moeder zijn. Jongens stoeien nu eenmaal”.

Avondje stappen in Gay Rotterdam? Dan mag Strano niet ontbreken. Deze kleine maar gezellige club is al jaren onderdeel van de Rotterdamse gayscene. De kans is groot dat je voorgoed blijft hangen.

Denk jij wel eens na over dingen als seksualiteit, liefde, seks en relaties? Over hoe het is om homo, bi of lesbisch te zijn? Hoe het zou zijn als je een jongen zou zijn of juist een meisje? Of geen van beiden? Dan ben je altijd welkom in The Hang-Out 010...

Jezelf op Zuid organiseert binnenkort haar eerste ‘safe spaces’, een plek op Rotterdam Zuid waar LGBTQIAP+-personen veilig samen kunnen komen. Elise Rens: "We willen laten zien: homoseksualiteit is er, het mag gezien worden en wij supporten dat."