… is dat geen toeval. Leer straalt iets uit. Een oer gevoel, rauwheid. Het eerste kledingstuk ooit was van leer en nu nog steeds, of juist daarom, is het sexy.

Op de Vlaggenparade hijsen we met enige regelmaat en trots de Regenboogvlag. De laatste keer toen er werd gevoetbald voor het EK in het homofobe Hongarije. Binnenkort hangt de Regenboogvlag in top op 11 oktober, Coming Out Day. Maar de vlaggen aan de Maas slijten snel. Ook de Regenboogvlag vertoont inmiddels rafels. Dus moeten we een nieuwe bestellen.

Inmiddels is er een nieuwe vlag voor de LHBTI+-gemeenschap. Een vlag met nog meer kleuren dan de Regenboog. Met een pijl van zwart, bruin, lichtblauw, roze en wit. Die kleuren staan voor “gemarginaliseerde mensen van kleur, trans-individuen en diegenen die leven met hiv/aids of er aan zijn overleden”. Daarmee wordt de vlag nog inclusiever. Deze vlag heeft ook een eigen naam: ‘Progress’.

Normaal gesproken ben ik vrij snel van beslissen, bestellen en binnenkrijgen. Maar nu heb ik een rondje ingelast langs de andere ‘Vlaggenfluisteraars’: vinden jullie dat we voor deze nieuwe vlag moeten gaan? Of zijn alle kleuren van de Regenboog voldoende? En, ja hoor, de meningen zijn verdeeld. De ene helft kiest voor de innovatieve en creatieve Progressvlag, de andere helft vindt dat de Regenboog ‘voor alle niet-hetero’s’ is.  

Het klinkt zo goed, ‘Progress’, en het zijn mooie kleuren en mooie groepen. Maar dekt deze vlag nu wel de hele lading? Komen alle letters uit de laatste versie van het LHBTI+-alfabet erin voor? Persoonlijk mis ik de Leather Pridevlag: een rood hartje op zwarte, blauwe en witte strepen. Als voormalig voorzitter van de Motor Sportclub Rotterdam, fervent fan van de Bikeruns en drager van een motorpak met Italiaanse strepen, heb ik daar wat mee. Talloze vrienden heb ik in die scene, in de clubs en in ECMC-verband gemaakt. Kan dat hartje niet ergens op de grens van de zwarte en blauwe strepen erbij worden opgenomen?


Er staan 30 verschillende vlaggen op de LGBT-flag chart. Een vlag met een berepoot voor drie-keer-raden, ‘a pink kiss’ voor ‘lipstick lesbians’ en het pi-symbool voor polyamoureuzen. En dan zijn er nog aparte vlaggen voor oprukkende groepen als ‘queer’ en ‘non-binair’.  

De Regenboog kent een mooie oorsprong: symbool van een nieuw verbond (Genesis 9: 8-17). De fysieke vlag mag dan gerafeld zijn door weer en wind aan de Maas, de diepere betekenis van de Regenboog staat voor mij nog steeds als een huis, wordt door iedereen omarmd en omarmt iedereen. Maar ik heb nog niets besteld, dus ik hoor graag jouw mening.

Wil je graag je mening geven over dit onderwerp? Stuur een e-mail naar de hoofdredacteur: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Alle reacties komen terecht bij Kees Vrijdag.

Ik zat nog op de Lagere School (zo heette dat toen) toen ik al ademloos naar de ‘grote jongen’ verderop in onze straat keek. Hij had een brommer, sterker nog, hij sleutelde eraan en droeg ook nog een leren broek. Hoe dat kan, als jongen van rond de 10 al een hang naar motoren, motorrijders en de bijbehorende outfit, dat moet een psycholoog mij nog maar eens uitleggen. Feit is dat het mij sinds die tijd niet heeft losgelaten.

Op de middelbare school was ik jaloers op de binken die op een Puch met verhoogd stuur het schoolplein op reden. Ik moest mij behelpen met een buikschuiver van een oudere broer. Alle reden dus begin jaren ’80 om een forse inhaalslag te maken. Samen met vriend Carel kochten we een motor. Die stond beneden in de kelder. Carel had een rijbewijs en ik reed mee achterop. Van een arme student had ik een leren motorpak met Italiaanse strepen overgenomen.

Maar achter op de buddyseat: dat was het niet. Dus rijlessen bij Bastinck en rijbewijs A gehaald. Daarmee werd het tijd voor de grote stap naar een eigen motor. Dat werd uiteindelijk een Moto Guzzi California III i.e., bijpassend bij het Italiaanse motorpak. De proefrit staat me nog bij: je zit er heel breed op, na het starten schudt het V-blok tussen je benen heen & weer en gaan er genotstoten vanuit het middenrif omhoog. En het mag natuurlijk niet, maar het is zo kicken als je bij het stoplicht als eerste de auto’s naast je het nakijken geeft. Ook weer voer voor die psycholoog, maar het is nu eenmaal zo.

In je eentje op pad is niet zo heel spannend. Het wordt natuurlijk pas echt leuk met andere motorrijders, bij voorkeur met eenzelfde fancy wat de (k)lederdracht betreft. In Rotterdam bestond toen de MSR (Motor Sportclub Rotterdam). Dat was toen nog heel geheimzinnig met ballotage van drie handtekeningen, aspirant-lidmaatschap en een vuurdoop in een ledenvergadering. En, ja, er waren ook heel veel leden zonder motor.

Kees Vrijdag (eigen archief)

Dat mocht de pret niet drukken: besloten clubavonden in de kroeg, toertochten Oranjerallyes door Holland en bikeruns door heel Europa. Daarbij trokken we gezamenlijk op met de ‘zusterclub’ MSA, uit Amsterdam. Die was nou eenmaal, uit de ‘Gay Capital of Europe’, aanmerkelijk groter. En zij bestond al langer. Al zo lang zelfs dat ze op 30 oktober hun 50-jarige jubileum vieren. Reden voor mij, als ex-MSR-voorzitter, net als 20 jaar terug, weer ‘Tulpen uit Rotterdam’ te gaan brengen. Toen hadden we 30 oranje tulpen met een lichtje erin in een motorhelm gestoken. Soms bedenk je hele lelijke dingen….

Inmiddels hebben we op de 40^ste verjaardag van de MSR de stekker eruit getrokken, de vereniging opgedoekt en de clubkas ‘leeggezopen’. Dat brengt me op de vraag: zijn er nog jongens die naar ‘die grote jongen’ verderop in de straat, sleutelend in zijn leren broek, kijken? En vinden die hun motormaten, leermakkers en fetisjkameraden 1 op 1 online? Of zou er nog een club, een kroeg en plek met toffe vrienden voor ze zijn?

Groot nieuws. gigantisch nieuws! Vrije volk festival is in 2020 niet de afsluiter van het festivalseizoen, maar dé opener van het festivalseizoen. sterker nog, ze trappen de Eurovisie Songfestival-gekte af in Ons Park op het Noordereiland!