"Trek een item uit de kast dat je altijd al wilde dragen maar nog nooit durfde te dragen! Dit is je kans!" Met deze tekst kreeg ik een paar dagen voor de voorstelling een subtiele herinnering aan de première van The Ozard of Wiz. Bij binnenkomst in het Maaspodium zie ik dat velen hieraan gehoor hebben gegeven en zo om mij heen kijkend belooft het een werkelijk feest te worden die avond.
De grote zaal inlopend zie ik een zevental artiesten zitten in zo goed als hun ondergoed. Boven het toneel hangt een gigantisch kledingrek met tientallen kledingstukken, steeds een setje van zeven dezelfde. Tijdens de voorstelling draait het kledingrek rustig haar rondjes en wanneer nodig worden de kledingstukken eraf gehaald en aangetrokken, maar wel op verschillende manieren zodat uiteindelijk unieke kledingcombinaties ontstaan. Ik interpreteerde het als dat wanneer het lijkt alsof we er allemaal hetzelfde uitzien, we er toch onze eigen unieke draai aan kunnen geven. Zo ook gaven de artiesten eenzelfde uieke draai aan hun eigen verhaal, het verhaal van de voorstelling: op zoek naar een thuis, moed, hersenen of een hart hopen ze bij de Ozard of Wiz dat te krijgen waarnaar ze hun hele leven op zoek zijn.
Deze voorstelling is een omgekeerde kijk op het verhaal van de film/musical uit de jaren zeventig... of toch niet? De voorstelling geeft een mooie verbeelding van hoe mensen kunnen worstelen bij een gebrek aan bijvoorbeeld moed of wijsheid maar er uiteindelijk achter komen dat ze het gewoon altijd in zich hebben gehad. Mooi dat alle zeven acteurs een moment voor zichzelf hebben gehad en hebben mogen laten zien dat wanneer je je ogen dicht doet het lijkt alsof je weer negen bent, en dat wanneer je je ogen weer open doet het eigenlijk gewoon hetzelfde is.
Deze voorstelling is een omgekeerde kijk op het verhaal van de film/musical uit de jaren zeventig... of toch niet? De voorstelling geeft een mooie verbeelding van hoe mensen kunnen worstelen bij een gebrek aan bijvoorbeeld moed of wijsheid maar er uiteindelijk achter komen dat ze het gewoon altijd in zich hebben gehad. Mooi dat alle zeven acteurs een moment voor zichzelf hebben gehad en hebben mogen laten zien dat wanneer je je ogen dicht doet het lijkt alsof je weer negen bent, en dat wanneer je je ogen weer open doet het eigenlijk gewoon hetzelfde is.
Op een gouden dansvloer ("yellow brick road") volgen zang, dans, hysterie, vogue en een moderne bewerking van de originele songs elkaar in een trap tempo op, net als de kostuumwisseling die gedurende de voorstelling aan een enorm ronddraaiend kledingrek voor het grijpen hing. De levensechte Toto bracht velen in het publiek tot het uiten van een gemeende "aahhh", wat m.i. enigszins afbreuk deed aan de choreografie op dat moment. Al met al is het wel een voorstelling die, ook al is 'ie gemaakt voor 9+, zeker geschikt is voor volwassenen en kinderen die zich al wat ouder voelen. Want uiteindelijk gaat het niet om hoe oud je bent, maar om hoe jong jij je voelt en wat je doet met wat op dit moment goed voelt. En dat het tijdens de première goed voelde, bleek wel uit de onmiddellijk staande ovatie toen het slotakkoord nog klonk. "Click click click the ruby slippers", hopelijk worden de in de Ozard of Wiz gebruikte zilveren glitterlaarzen net zo iconisch!
