"Weet je wat het is: hier kan ik mezelf zijn, wat ik op een andere camping niet kan"
Deze uitspraak overstemde een gesprek dat ik had en automatisch verschoof mijn aandacht naar waar die vandaan kwam. Een jongen, ik schat hem rond de 12 jaar, staat triomfantelijk op metershoge hakken met een gezicht vol glitters en lange regenbooghandschoenen aan beide armen. Terwijl ik mijn gesprek met een van de stille krachten achter het concept van de camping vervolg, blijf ik verwonderd over wat ik allemaal in mijn ooghoeken zie gebeuren: kinderen van allerlei leeftijden die puur zichzelf zijn, gezamenlijk allerlei activiteiten ondernemen en niet letten op hoe de ander eruitziet of zich gedraagt.
Ik ben te gast bij de opening van pop-up Camping De Paradijsvogel, een veilige vakantieplek voor lhbtqia+-kinderen én hun ouders. Voor alles is een eerste keer en dit is dan ook de eerste camping van dit formaat in Nederland. De marketingmachine heeft goed gedraaid, want de camping is vol en de aanmeldingen voor volgend seizoen komen binnen 'as we speak'. Onder het genot van een hapje en een drankje praat ik met medewerkers van de camping, alsook met ouders en kinderen die daar een weekend of midweek verblijven. De gasten komen van heinde en verre, variërend van Lelystad (waar de camping staat) tot Zaanstad en van Amsterdam tot ergens in Limburg. De gesprekken die ik heb, worden onderbroken door het officiële moment: middels het doorknippen van een lint wordt de camping officieel geopend. Onder het toeziend oog van de landelijke en regionale pers gaat met een sierlijke zwaai de schaar in het lint, gevolgd door een groots applaus waarmee de opening een feit is. Allemaal blije gezichten en een stralende zon maakt het plaatje compleet.
De aanwezige pers stort zich op de initiatiefnemers en medewerkers van de camping, waardoor ik de mogelijkheid heb om met de aanwezige ouders (verder) te praten. Mooi om te zien hoe gelukkig zij zelf zijn nu zij zien dat hun kind(eren) het zo naar de zin heeft/hebben. Een ouder verwoordde het treffend door te zeggen dat het eigenlijk waanzin is dat zo'n camping nodig is om kinderen zichzelf te kunnen laten zijn, maar wel prachtig dat de mogelijkheid er is. Tussen al het aanwezige publiek begeven zich ook drie opvallend uitgedoste figuren, de 'entertainers' van de camping. Ik praat met twee van hen, nadat ik hen eerst heb bewonderd voor het op een camping kunnen lopen met metershoge hakken. Mooi om te zien hoe zij de aanwezige kinderen enthousiasmeren met een workshop drag (waarbij je op hakken mág lopen, aldus een van hen) en met bingo b*tch (ik wil niet weten wat er dan te winnen valt).
De tijd verstrijkt en etenstijd is in aantocht. Iedereen waaiert uit over de camping: de kinderen spelen nog wat, de ouders overleggen over koken of eten halen en de medewerkers ruimen de restanten van de hapjes en drankjes op. En ik? Ik ga met een tevreden gevoel naar huis, mét een roze badflamingo op zak...
P.S. hier de link naar het NOS-journaal (het item begint bij 08:20): NOS Journaal gemist? Start met kijken op NPO Start
