Eigenlijk zou ik nu met mijn voeten door de branding langs het onmetelijke zandstrand van de Dunas op Gran Canaria moeten lopen. Sinds mensenheugenis ga ik rond deze tijd die kant uit. Dan is namelijk mijn Spaanse vriendje-van-toen, Carlos, jarig. Ik bracht dan een cadeau en pikte en passant ‘een zonnig uitje’ mee. Dat er daar dan nog zo’n 100.000 andere toeristen langs het strand lopen, in de Fundgrube goedkope luchtjes scoren en om 12.00 uur al ruim aan het bier zijn: de massa moet zijn loop hebben.

Dit jaar heb ik de in september al geboekte vluchten maar geannuleerd. Het zwembad op de accommodatie bleek onverwarmd te zijn, met 300 man in een vliegtuig leek me bij nader inzien toch geen goed idee en om 3.00 uur ’s nachts richting Schiphol is voor een Rotterdammer echt te veel gevraagd. Dus zijn de ‘Thank You’-cd en de kalender 2022 met Post NL op hoop van zegen verzonden.

‘Thank You’ is zeker van toepassing want ik ben nog altijd ontzettend blij Carlos te hebben leren kennen. Inmiddels is hij een mooie, Spaanse vrouw van middelbare leeftijd. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wanneer de transitie heeft plaatsgevonden. Voor hem / haar moet het natuurlijk een belangrijke stap zijn geweest. Ik weet nog goed toen ze bij een lunch in El Corte Ingles haar ID-bewijs liet zien. Bij ‘sexo’ stond nu de ‘f’, in plaats van de ‘m’. Maar de persoon, persoonlijkheid, het karakter waren hetzelfde gebleven. Sterker nog: het was allemaal meer in evenwicht, een natuurlijke balans tussen uiterlijk en innerlijk.

Als mensen vragen hoe het nu precies allemaal zit, qua fysiek, dan moet ik daar het antwoord op schuldig blijven. Ik weet alleen dat zij bijzonder goed medisch wordt begeleid. Dat is een hele geruststelling. Zonnebaden gaat niet samen met bepaalde medicijnen heb ik begrepen en ook een duik in de oceaan zit er niet meer in. Maar vanaf dag 1 is zij op school, waar zij ‘professora Ingles’ is, zeer gewaardeerd. Leerlingen komen naar haar toe en dan voel je de waardering en het respect, dwarsdoor het voor mij te rappe Spaans heen.

Dit jaar geen wandeling door de branding. Dat is te overzien; volgend jaar beter. Maar dat ik nu niet, samen met haar, na ons verjaardagsetentje de lange trap naar het terrassenstraatje af kan lopen en alle ogen op ons gevestigd weet: dat doet wel pijn.